ز پا گر که فتادم ، سراغ ما نمی گیری

مرا به خاک فکنی ، سراغ ما نمی گیری

جهان بی تو ندارم ، سراغ ما نمی گیری

شبی که در گذرم ، سراغ ما نمی گیری

خدا کند مددی ، سراغ ما نمی گیری

هوای ما که نداری ، سراغ ما نمی گیری

اگر که در گذرم ، سراغ ما نمی گیری ... . فاصله

کنون گر تو بخواهی حاجتت مرا حکم است
ولی بودن با تو فقط مرا کافیست

مرا بیش مرنجان همیشگی نیستم 
سراغ من که بگیری همین مرا کافیست ..... فاصله

هنوز هم عادت دارم

             هرشب

                           تنها

                                 از خانه بیرون بروم

 وخیس از مهتاب برگردم

                سایه ام را بچلانم

                          پهن کنم روی بند رخت

   روح چروکیده ام را در بیاورم

                              اتو بکشم

                                         تاکنم

                         و بگذارم توی کشوی میز تحریر

                                            کنار شعرهای جوانی ام

تنم را 

  زیر خروارها خواب سرد دفن کنم

                                  وبرگردم

 روبه روی تو به زانو بیافتم

           سرم را روی دامنت بگذارم

                             به آخرین نفسم که رسیدم

مثل هر شب شاعرت بشوم                                                                                                                                          

                          وبگویم

                                  از دار دنیا

                                                 فقط

                                                          دوستت دارم

مادرم چای شعر پهلو دم کرده است

با یک عطر خاص

غنچه ای نیمه باز را با لهجه ی بوسه می پرسم

عاشقی؟

وچای می نوشم

و بی آن که صدایی آرامشم را به هم زده باشد

بغضی گلویم را میچلاندو

گل برگهای نیمه سپید توی فنجان

جان می کنند

رایحه ی غریب یک عاشقانه را

انگار قلبم....

رفیق روزهای سرد پاییزی

بر گونه های خیس انگار بی روحم

بر شانه های خسته از یک آسمان کوهم

خیس از نگاه  شرجی ساحل لب دریا

در انقراض بوسه ها و عشق بازی ها

من تشنه ی نورم ولی مهتاب هم بر من نمی تابد

یک مزرعه گندم شدم

حوا ولی بر من نمی خوابد

در شاعرانه گفتن نامت دگر عشقی نمی بینم

مثل نهنگم

طاقتم

       در تاق تاق قلب سنگینم

حالا دگر حتی زنی

        در انتهای ساحل این روز پاییزی نمی بینم

باران برو

   دست از سرم بردار 

          نمی بینی چقدر امروز غمگینم؟

دارد نفسهایم

                 سکوتم

                         سرد می میرد

دررعدو برق خاطرات چشم و تنهایی

          بر گونه های خیس انگار بی روحم

                                 بر شانه های خسته از

                       یک آسمان آوار سنگین سکوت سرد تنهایی

از رقص سماع من و یک دفعه

                                    سقووووووووووووووط به اوج رویای خیس آغوشت

                   وبعد غرق در خلسه ی عمیق موسقی نگات

                        ویک سانسور صریح  ....کات....کات....کات

به سیم آخر شب زده ...دوتا ...دوتا...دوتا

                                              دو چشم سیات                                    

                                             و هی من ‘ شعر’ دو جام شوکران’

                                                                                            سقراط

خیالت دوباره آرام راه میرود

    خیالت دوباره آرام با پاهایی آبگینه فام

                                          راه میرود

                 روی کلیدهای شاعرانه ترین لحظه های من

ومی نوازد به تاخت

     شعرهای خیس از شرم عشق بازی تو و...

ومن

با چشمهایی سپید  زل می زنم

به لکنت نگاه خاطره ی دیرین چشمهای تو

              بی آنکه یادم رفته باشد

                                        غزال من

دیگر در دشتهای یاس پوش شعر

                                     قدم نمی زند

به رقص در آورده ام

                  تمام یاس های وحشی را

                           به انتظار زلال گامهای بی وزنت

                                                           بی قاعده

                                                                   وبا خاطره ی نسیم مژه هات

وحال

می خواهم بروم

 می خواهم بیداریم را بروم

میخواهم محو شوم در انتهای طلوع

       آنجا خلیج فارس با آسمان می آمیزد

                                         وخورشید نطفه می بندد

می خواهم محو شوم درانتهای افق

                ودر لکنت ذهن آمیخته با انکار من به عشق

                       بی آن که یادم رفته باشد

                                  زمانی که وجودم را

                                                    معجونی ساختی از اشک و انتظارو شعر

      عاشقانه های تلخم را

              به سلامتی خورشیدستان تنت

                                         بنوشانم

                                           به کام ماه تاب دقیقه ای دیگر

                                                     تا در انتهای مستیش

                                                      خورشید را به آغوش کشد

                                                                                 وخود به آتش

آنگاه

          بی آن که یادم رفته باشد

گام های خیالیت روزی حقیقت داشت

                         می نوازم سازم را

                                      در تاریکی محض

                                             به روشنی روز

و گره میزنم آرزوهایم را

                     به یال های آخرین نت از تک تک شعر هام

                                                                                         تا شاید...

قسم به من به همین شاعر تمام شده

قسم به این شب و این شعرهای خط خطی ام

دو باره بر می گردم به شهر لعنتی ام

(تقدیم به....)

      برای آن دوستاره

                 که دستهای قطبی من را هدایت می کرد 

                                                                    شاید

                                                                     به استوایی ترین نقاط تنت

   دلم لک زده است

                 برای خود را به خواب زدن های کودکانه ام

                          لای بالهای  آن دوتا کبوتر سپید آرام توی پیرهنت

دلم لک زده است

              برای ولگردی های پر سروصدام

                                              توی کوچه پس کوچه های تلوتلوی بدنت

بر گرد

   برگردوبازکن درب تابوت زندگانی من را

                                                    وبازتاب

                                             تا تورا الهه ای کنم به قداست میترا

دلم لک زده است

                 برای مهر پرستی های داغ بی دغدغه ام

                                                                     با تمام وجود

                                                                           به تابش هات

      شب,ستاره,ماه ماه ماه

صحنه ی بعد یک سوپر نووا

               انعکاس من توی چشم شما

وبعد

    جادوی سیاه نگاه

                            وبعد

                                   من,تو,گناه گناه گناه

صحنه ی بعد یک سکوت محض

صحنه ی بعد

                 من ,تو نه,شما

                                        جادوگر سپید

                                              شب از سرم گذشت

                                                          هی باز اشتباه

                                                              هی باز اشتباه

                                                                   هی باز اشتباه...